با صلابت، مقتدر اما مهربان؛هر صبح میزبان دخترانی بود که بسان دخترش عزیز بودند و برایش فرزندی در خانه دوم،مدرسه.

بانی نظم و انضباط بود،خانم ناظم دبیرستان ما، شیک پوش بود وخنده رو.

خط اتوی لباسش برایم جذاب و همگونی لباس و کیف و کفشش را دوست داشتم، یک ناظم خوش پوش، مرتب که دانش آموزان از دیدنش خسته نمی شدند و پاکیزگی و آراستگی را می آموختند.

سعه صدر داشت در مقابل همه ی شیطنت ها و بازیگوشی های ما، تنبیه هایش، بر مدار انصاف و عدل و قضاوت درست بود و تشویق هایش هم.

«مرضیه عبوری» را می گویم، ناظم دبیرستان ما در دهه 70.

دبیرستان کوثر، در بهترین نقطه شهر با بهترین دانش آموزان شهر و بهترین دبیران شهر.

از آن روزها،20 سال می گذرد، حالا من مادر یک دانش آموز 11 ساله ام و او نامزد انتخابات شورای شهر.

حالا می فهمم، آن روزها، آنهمه راهنمایی ها، دغدغه ها و دلواپسی هایش برای چه بود، برای امروز من و همسالانم که رسم زندگی کردن و انسان بودن را بلد باشیم.

او نقش خود را خوب ایفا کرد، نه برای من، که برای هر دختری که روزی شاگردش بود، نصایح، پندها، راه و روش های تعلیم و تربیتش، همه و همه برای امروز من و همسالانم درس زندگی است.

حالا او بعد از 30 سال تلاش در سنگر آموزش و پرورش، آمده است تا در سنگری دیگر، خدمت رسان شهروندان شهرش باشد.

حضور یک بانو، آنهم یک بانوی فرهنگی که خودساخته است و 30 بهار از بهترین سال های عمرش را پای زندگی آموزشی دختران این شهر، سپری کرد، در نهادی چون شورای اسلامی شهر، می تواند، افقی باز به سوی تحول برای بانوان باشد.

روزت مبارک معلم من، روزت مبارک معلم همه دختران این شهر.

عاطفه خیرخواه - روزنامه نگار